De derby van de vroege vogels – 08:30!
Terwijl half Nederland nog lag te dromen over croissantjes en warme dekens, stonden onze helden al klaar op het veld. De streekderby tegen Putten, de wedstrijd waar zelfs de cornervlaggen zenuwachtig van werden.
Eerste helft:
Na een paar snelle tikjes van Putten stonden we 0-2 achter. Maar hé… als er één ding is dat dit team altijd kan, dan is het terugkomen. Want opgeven? Dat woord staat niet in hun woordenboek (waarschijnlijk ook niet in dat van de trainer).
Rust:
Even ademhalen. Even wakker worden. Even de veters checken. En toen… BOEM, tweede helft.
Tweede helft:
De motor draaide warm. De koppies stonden goed. De tackles waren strak. En toen was daar: Guus – 1-2! Het vertrouwen groeide sneller dan de wasmand op zaterdagmiddag. Niet veel later: Penalty Maarten – 2-2! De ouders sprongen al bijna over het hek. De trainers kregen spontaan weer hoop op een rustig weekend. Maar ja… voetbal is soms net een bitterbal: je denkt dat je ‘m hebt, maar hij rolt er toch nog uit. Laatste corner: 2-3. Ai, dat deed even pijn. Eindstand: 2-3
Eindgevoel:
Trots. Heel veel trots. Want wat een inzet. Wat een strijd. Wat een comeback. En zoals de trainer zei: “Ontwikkeling gaat boven resultaat… maar deze was wel héél zuur.” Maar jongens… jullie kunnen dit! Op de training laten jullie zúlke mooie dingen zien dat het veld er spontaan glimlachend bij ligt. Nog even en jullie laten het ook in de wedstrijd zien, en dan gaan we lachen, juichen en misschien zelfs polonaise lopen langs de zijlijn. Ouders zijn trots. Trainer is trots. Het team groeit. De volgende tegenstander? Die mag alvast een waarschuwing krijgen. Zet hem op!
Anja Geurtsen
