Kees van den Heuvel, dé vliegende reporter uit Nijkerkerveen, is komend jaar (april 2025) veertig jaar journalist in de gemeente Nijkerk en twintig jaar vaste fotograaf en pr-man bij Veensche Boys. Geboren en getogen in Nijkerkerveen. Sterker, een deel van de voetbalvelden is familiegrond. ,,Dat werd ooit tot grote onvrede van mijn vader onteigend voor 1 gulden per vierkante meter. Toch heb ik nooit gespeeld bij Veensche Boys en ben ook nooit lid geweest van de club uit Nijkerkerveen. Ik wilde zoveel mogelijk neutraal blijven. Ik heb me de eerste jaren van mijn journalistieke bestaan gefocust op alle voetbalverenigingen in de gemeente Nijkerk. Pas in het jaar 2004 heb ik definitief gekozen voor Veensche Boys. Dat was mede op aangeven van toenmalig coach wijlen Harry Hamstra die naast zijn passie voor voetbal ook grote maatschappelijke betrokkenheid toonde door via zijn alter-ego Cactus in de krant op te komen voor het Nijkerks historisch erfgoed. Dat waren nog eens tijden: de onvrede over het verdwijnen van de Oostermolen en de absurd stedenbouwkundige uitbreiding van Nijkerkerveen leidde op mijn initiatief zelfs tot de oprichting van een politieke partij; Hart voor Nijkerk. Mede gestuwd door de literaire krachten van wijlen Harry Hamstra behaalde mijn partij drie zetels. Het was ook de start voor een eigen krant voor Nijkerkerveen: De Veense Courant met een oplage van 1.300 adressen. De papieren versie heb ik grotendeels elke twee weken nog zelf verspreid.”
Wat zijn momenten die je zijn bijgebleven van Veensche Boys
Veensche Boys beleefde in het seizoen 2006-2007 een hoogtepunt door onder leiding van Eddy Kraaij en Arie Paauwe kampioen te worden. Zeewolde, de toenmalige koploper, maakte een misstap en na vier jaar afwezigheid wist Veensche Boys terug te keren in de eerste klasse. Ik heb er op de website maar ook in de papieren Veense Courant uitgebreid verslag van gedaan. Met twee bussen is koers gezet richting VVOP in Voorthuizen. Daar wonnen we met 0-3. De eerste uitbundige goal van Michel Kas staat me nog goed voor ogen. Heerlijk vond ik de tripjes in de bus naar alle uiteinden van het land. Voor mij was het een dagje uit. Toen mijn moeder overleed na een ongeluk bij het tunneltje in Hooglanderveen heeft de bus zelfs even stilgestaan bij het monument dat daar stond. Ik heb er ook hechte vriendschappen bij andere verenigingen aan overgehouden. Behalve met de trainer van Veensche Boys maakte ik ook altijd een interview met de trainer van de tegenpartij en ik reflecteerde met een speler van het team. En scheidsrechters mailden mij dat ze graag de foto’s wilden hebben.
Leuke anekdote
In het begin fotografeerde ik nog met een compact camera, maar die kon niet ver inzoomen. Dus als er een doelpunt viel, wilde het nog wel eens voorkomen dat ik in gezwinde spoed het veld oprende en daarna close-up foto’s maakte van de feestvreugde. Dat is me duur komen te staan. In het duel tegen Zwart Wit’63 uit Harderwijk viel een goal bij Veensche Boys, ik stoof het veld op en vervolgens bleef mijn voet steken achter een polletje in het veld. Ik viel vol met mijn gezicht op het veld en bleef er enkele seconden knock-out liggen. Toen ik ontwaakte hadden vanuit mijn oogharen alle blauwe shirts van Veensche Boys een andere kleur gekregen. Ik was helemaal in de war, maar hoorde wel veel schaterlachen vanaf de publieke tribune. De scheidsrechter was hartstikke boos, begreep ik nog enigszins groggy. Hij gebood me onmiddellijk het veld te verlaten. En sindsdien heb ik het speelveld niet meer betreden. Ik durf niet meer. Het was de aanleiding voor de aanschaf van een telelens en een professionele spiegelreflexcamera. Ik kon alle spelers van veraf redelijk nauwkeurig volgen.
De Veense jeugd
Tot dusver maakte ik alleen verslagen van het eerste elftal, maar daar kwam vanaf het jaar 2009 verandering in. Er was binnen de jeugd een superteam in opkomst. Dat was de befaamde D1 met spelers als Bas van de Grootevheen, Alwin van Domselaar en Nico van den Brom, aangevuld met Donny van de Beek die vanwege zijn kwaliteiten een stapje hogerop had gemaakt. Ik heb zijn carrière vanaf dat moment nauwgezet mogen meemaken. Omdat ze zowel kampioen als bekerkampioen waren geworden, mocht de D1 meedoen met een KNVB-dag in Zeist. En daarna maakte Donny de overstap naar Ajax, waar hij zich stapsgewijs opwerkte naar de wereldtop. Ik heb het allemaal meegemaakt. Van bijna alle belangwekkende voetbalmomenten van Donny in zijn Ajax-tijd mocht ik getuige zijn. En daar ben ik ontzettend dankbaar voor.
Met het fotograferen van de D1 bij Veensche Boys ontstond bij mij ook de neiging om verslag te gaan doen van meer jeugdteams. Op een gegeven moment versloeg ik zo ongeveer elke jeugdwedstrijd en maakte daar naast foto’s ook een verslagje bij. Het heeft me vele honderden vrijwilligersuren gekost, maar ik deed het graag. Ik kreeg er een positief gevoel bij, ook al kostte me het veel tijd. Volgens mij is dat ook altijd erg op prijs gesteld. Zodoende heb ik min of meer ook de opkomst meegemaakt van andere spelers met voetbaltalenten, zoals Thomas Buitink, Dylan Worst en Bas van den Bosch.
Nieuw complex Veensche Boys
In de laatste tien jaar heb ik me vooral politiek beziggehouden met de realisatie van het nieuwe onderkomen van Veensche Boys. In mijn rol als raadslid heb ik me intern hard gemaakt om de onderhandelingen te vlotten. Uiteindelijk is er een fantastisch gebouw gerealiseerd, op misschien wel het mooiste sportcomplex van de gemeente Nijkerk. In dat nieuwe gebouw heb ik de grote fotowand met oude teams mogen samenstellen met Saskia Berculo. Ook ben ik trots op de grote oranjefoto’s van Donny van de Beek en Thomas Buitink bij de entree van het clubgebouw. Het complex heeft inmiddels een aanzuigende werking voor vele jonge kinderen die net als Donny en Thomas willen doorbreken naar een carrière in het betaalde voetbal. Wat wel jammer is dat mijn website van Veensche Boys, die ik uit eigen middelen heb betaald en vormgegeven, door waarschijnlijk Chinese hackers is gekaapt en ik was daarmee ook duizenden foto’s kwijt. Ik heb inmiddels ook mijn focus op andere prioriteiten gezet. Ik ben me meer gaan bezighouden met de digitale versie van de Veense Courant die jaarlijks vele tientallen miljoenen lezers bereikt.
Mijn boodschap voor iedereen bij Veensche Boys: ‘Koester je vrijwilligers’.
Interview Arno Hoegen
Fotografie Aalt Guliker
Overige zaken op CV: tien jaar bestuurslid D66/Pro21, lid van businessclub Veensche Boys, voorzitter stichting Natuur en Milieuzorg NW-Veluwe, bestuurslid Oranjevereniging Nijkerk, acht jaar raadslid (Hart voor Nijkerk en VVD) geweest in de gemeente Nijkerk.
